Ze is een begrip binnen en ook buiten de gelederen van Omapost: oma Willy Nap – Wolthuis (86). Al vanaf het begin is deze kwieke dame bij Omapost betrokken. Ze doet mee aan de bingo’s, maakt zelf kaartjes en is dol op Ameland. We belden haar om bij te kletsen. Over kaartjes zonder afzender, corona en sms’en met Wilbert. ‘Dan stuurt hij mij vanaf vakantie een foto van de auto waarin ze zitten. Leuk toch?’
Goedemiddag, mevrouw Nap – Wolthuis. Hoe bent u zo bij Omapost betrokken geraakt?
‘Ik woon in een aanleunwoning in de Ebbingepoort in Groningen. Wilbert (van de Kamp, red.) komt geregeld bij ons bakken en dan komt-ie ook weleens even langs. Heel gezellig. Zodoende ben ik in aanraking gekomen met hem en met Omapost. Ik sms ook wel met hem en zo.’
O ja? Wat gezellig.
‘Ja. Dan vertel ik even de nieuwtjes van hier en dan schrijft hij wat terug. Dan laat-ie even zien dat hij op vakantie is. Stuurt-ie even een foto van de wagen waar ze in zitten. Leuk toch?’
Heeft nou veel extra post gekregen, zo in coronatijd?
‘Nou dat viel wel mee. Of tegen eigenlijk. Ik heb een stuk of zes, zeven kaartjes gehad. Maar moet je even luisteren, ik hier vriendinnen om me heen die ook nog allemaal heel goed zijn, ik voel mij gelukkig ook nog heel goed. We doen allerlei leuke dingen samen, komen geregeld bij elkaar en laten elkaar ook vrij. Wij vervelen ons hier echt niet. In de coronatijd werden we ook steeds verrast door het personeel met een half uurtje gym en af en toe een bingo, erg leuke afleiding. Eerst mochten we niet naar buiten, de tuin in. Terwijl de mensen van de zorg daar wel allemaal mochten komen. Toen heb ik gezegd: potverdorie, kunnen wij niet ook een stukje afgezet krijgen?’
En?
‘Nou, er is zo’n deur beneden in de hal en die is altijd op slot. Toen heb ik aan de zuster gevraagd: kunnen wij die niet gebruiken en dat we dan ook in de tuin kunnen zitten? Ze heeft even overlegd en het mocht. Dus we hebben wat parasols opgezet en nu zitten we daar heerlijk te kwekkelen. Of we nemen haakwerk mee en gaan zitten haken als we zin hebben. En als we geen zin hebben doen we niks. Ik ben toevallig net weer boven, had even de gordijnen gewassen. Die moeten weer opgehangen worden.’
Ik hoor het al. U heeft helemaal geen tijd om de activiteiten te missen van Omapost die nu door corona niet door kunnen gaan.
‘Nou, we missen het zeker wel hier, hoor. De bingo’s en het meehelpen bij Oma’s Soep. Dat deden we eens in de maand, dan gingen we altijd groenten snijden en de voorbereidingen doen voor een lekker bord soep. Uien snijden, wortels snijden. Nou, van alles eigenlijk. Dat was heerlijk. En dan ’s avonds na een kleine bingo weer naar huis. Nu is dat niet meer.’
Gelukkig kan kaartjes sturen altijd. Van wie krijgt u zoal post?
‘Mijn kleindochter stuurt af en toe kaartjes, met foto’s erop. Heel leuk. En ik krijg post van vreemden, daar staat dan vaak geen afzender op, dus ik weet meestal niet wie dat zijn. Dat staat er bijvoorbeeld: groetjes van Janneke, maar dan kan ik dus niks terugsturen omdat ik niet weet waarheen.’
Ah, ja. Een tip dus, van oma Willy: schrijf je adresgegevens op de kaart.
‘Ja! Ik ben nu met iemand aan het corresponderen die ik niet ken. Daar kreeg ik opeens een heel leuk briefje van. Dan denk ik toch: oh, leuk, die ga ik terugschrijven. Het is een meisje dat op het punt staat te trouwen, maar door corona is dat uitgesteld. Dus haar ga ik gauw een antwoord sturen, op een zelfgemaakt kaartje. Want ik maak ook zelf kaarten. Die prik en borduur ik allemaal zelf en ik verkoop ze ook, hier in de Ebbingepoort. Als u een keertje langskomt, kunt u ze weleens zien.’
Dat lijkt me hartstikke leuk. En eigenlijk bent u dus gewoon een concurrent van Omapost.
‘Oh, ja. Misschien wel. Ik plak er altijd leuke plaatjes op. Die knip ik uit boeken die ik koop bij de Action, daar hebben ze altijd wel leuke boeken. En dat zet ik erop dat het voor een verjaardag is, of een andere gelegenheid. Ik ben nu alweer druk bezig voor de kerstdagen.’
Oh, kijk aan. U denkt goed vooruit.
‘Ja, zo ben ik altijd bezig. Dat is leuk, toch? Je moet wat te doen hebben. Binnenkort ga ik met de Thalys naar Friesland, daar heb ik vijftien jaar een vriend gehad nadat mijn man was overleden. Hij is intussen ook komen te overlijden, maar ik ben nog altijd bevriend met zijn kinderen. Daar ga ik dan soms heen en dan zeggen ze ook: ach, neem nog even wat kerstkaarten mee. Al die contacten onderhouden en de deur uitgaan, dat vind ik heel leuk. Ik zit ook weleens op Ameland, daar heeft mijn dochter een chalet.’
Wat heerlijk. Maar eh, de Thalys. Die gaat toch naar Parijs?
‘Nee, de Valys. Met een V. Dat is speciaal vervoer voor mensen die minder mobiel zijn.’
Oh, natuurlijk. Neemt u me niet kwalijk.
‘Ik heb nog wel een geldig rijbewijs, maar heb mijn auto de deur uitgedaan nadat mijn tweede man is overleden. Ja, zo maak je toch veel mee hè, in het leven. Maar ik voel mij nog altijd gelukkig en vrolijk.’
Wat is uw geheim?
‘Mijn opgewektheid houdt me op de been. Ik heb het heel leuk, heb drie kinderen en vier kleinkinderen die stapel op me zijn. Ze komen ook veel. In coronatijd zaten we natuurlijk een beetje opgesloten, maar mijn kinderen kwamen steeds eten brengen in bakjes of ze lieten wat bezorgen. Dan stonden de kleinkinderen ineens aan de overkant en kon ik toch met ze praten. Dit geldt natuurlijk niet voor iedereen. Veel mensen kunnen ook niet zo gemakkelijk de deur uit. Voor hen is Omapost of op een andere manier een kaartje krijgen wel extra leuk.’
Ik zie allerlei mogelijkheden voor een samenwerking. Omapost versturen met een handgemaakte kaart van oma Willy.
‘Oe, nou, wie weet…!’